خدایا برای آنچه به من ندادی ، شکر !
اگر انسان ثروتمند شد، گرفتار می شود. نعمت فقر، نعمت بلندی است. امام سجاد علیه السلام در «صحیفۀ سجادیه» می فرمایند:
وَ اجعَل شُکری علی ما زَوَیتَ عَنّی اَوفَرَ مِن شُکری ایّاکَ عَلی ما خَوَّلتَنی؛
خداوندا، سپاس مرا به درگاهت بر آنچه داده ای افزون تر نما از سپاس من به درگاهت بر آنچه که به من عطا کرده ای! خدایا، تو را به خاطر آنچه به من ندادی، بیشتر شکر می کنم.
در ندادن چقدر خیر خوابیده است. شخصی می گفت: خدا را شکر می کنم به این همه نعمت که به من داده است. به او گفتم: خداوند را باید به چیزهایی که به تو نداده بیشتر شکر کنی. ما نمی توانیم درک کنیم. به او گفتم: اگر یک خواهر فاسد، یا یک فرزند معتاد داشتی، چه می کردی؟ گفت: این معنا اصلاً به ذهن من نیامده بود.
امام صادق علیه السلام از قول خداوند می فرمایند:
لَولا اَنّی اَستَحیی مِن عَبدیَ المُؤمِنِ ما تَرَکتُ عَلَیهِ خِرقَهً یَتَواری بِها؛
اگر از بندۀ مؤمنم حیا نمی کردم، یک پارچه که خود را با آن بپوشاند به او نمی دادم!
از بس دنیا لجن و پوچ است. دنیایی را که خداوند برای بندگان مؤمنش نمی پسندد، چگونه از او درخواست کنیم؟! خداوند می فرماید: درِ خانۀ من را می زنی تا درِ دنیا را به روی تو باز کنم و همه چیز را از دست بدهی؟! برخی افراد برای رسیدن به دنیا به هر دری می زنند. پیش هر کس و ناکس سر فرود می آورند تا به دنیا برسند. در گرفتاری های ما هزاران لطف خداوند خوابیده است. اگر خداوند درِ نعمت و ثروت را باز کند، بیشتر مردم از خدا فرار می کنند.
منبع:
کتاب بیست گفتار معنوی-حدیث دوست-شکر نعمت ها. ص۳۴/۳۵
مؤلّف: حبیب الله فرحزاد
