بیکاری ممنوع!

قَالَت إِحدَاهُمَا یَا أَبَتِ استَئجِرهُ إِنَّ خَیرَ مَنِ استَئجَرتَ القَوِیُّ الأَمِینُ (سوره قصص آیه ۲۶).
یکی از آن دو (دختر، خطاب به پدر) گفت: ای پدر! او را استخدام کن، زیرا بهترین کسی که (می توانی) استخدام کنی، شخصِ توانا و امین است.

خداوند از مردم، عمران و آبادی زمین را خواسته که بدون کار و تلاش محقَّق نمی شود. در سراسر قرآن بر عمل صالح – که دارای معنای بسیار گسترده ای است،- تکیه شده است. انبیای الهی، کشاورز، چوپان، خیّاط و نجّار بوده اند. کار در اسلام عبادت و به منزلۀ جهاد است. دعای بیکار مستجاب نمی شود. کار وسیلۀ تربیت جسم و روح، پر کردن ایّام فراغت، مانع فساد و فتنه، عامل رشد و نبوغ و ابتکار، توسعه ی اقتصادی، عزّت و خودکفائی و کمک به دیگران می باشد.

اسلام برای کار بازویی، احترام ویژه ای قائل شده است و مراعات حقّ کارگر و تحصیل رضای او و پرداخت سریع مزد او و اضافه پرداخت بر مقدار تعیین شده و احترام به او همه و همه مورد سفارش اسلام است. همان گونه که برای کشاورزی سفارش نموده تا آنجا که سیراب کردن درخت، پاداش سیراب کردن مؤمن دارد.

کارهایی فکری نیز از ارزش بالایی برخوردار است تا آنجا که یک ساعت فکر مفید از ساعت ها عبادت بهتر است.

قرآن می فرماید: هرگاه از کار فارغ شدی به کار دیگری بپرداز. (فاذا فَرَغتَ فَنصَب) بنابراین بیکاری ممنوع!

اسلام به کیفیت کار توجّه خاصی دارد، نه به مقدار و کمیّت آن.

منبع: کتاب پرتویی از نور. ص۱۰/۱۱/۱۲
نویسنده: محسن قرائتی